फिलियाल मुलगी आणि आश्रित. "तू मला सहलीला का घेऊन जात नाहीस, बिचाऱ्या." म्हातारा माझ्या अंडरवेअरमध्ये हात फिरवत हसला. पुढचे दोन दिवस मी या माणसाचं खेळणं राहीन. माझ्या सासरच्यांनी आरडाओरडा करून आईला थप्पड मारली तेव्हा आईने माझ्याशी ब्रेकअप झालेल्या वडिलांना फोन केला, रडले आणि आरडाओरडा केला आणि पैशांची मागणी केली. दर महिन्याला आमच्या घरी एक वार्षिक कार्यक्रम. पण शेवटी जेव्हा माझा वडिलांशी संपर्क तुटला आणि बँक खात्यातील शिल्लक शून्यावर गेली, तेव्हा माझ्या सासरचा राग माझ्या आईने माझ्यावर ओढला. - "त्याऐवजी तुम्ही पैसे कमवावेत" मला माझ्या कुटुंबासाठी हे करण्यास भाग पाडले गेले आणि जर मला ते आवडले नाही तर मी त्याला मारहाण करीन आणि शिस्तीसाठी. माझे सासरे मोकळे असताना, हताश झाल्यावर त्यांच्यावर वारंवार बलात्कार होत असे आणि एकदा जेव्हा त्याला त्याच्या आईने पाहिले तेव्हा त्याने न डगमगता आग्रह केला, "साकीनेच मला आमंत्रित केले होते" आणि माझ्या कमकुवत आईने ते स्वीकारले. अखेर ीस जेव्हा माझ्या सासऱ्याने आणि आईने लहान भावाला जन्म दिला, तेव्हा माझ्या आईने माझ्याकडे पाहणे अजिबात बंद केले. जेवणाचं टेबल वेगळं झालं, संभाषण झालं नाही आणि मी असं काहीतरी बनलो ज्यामुळे माझ्या कुटुंबाला पैसे मिळाले. "चला त्याला पुन्हा जाऊ द्या आणि लष्करी निधी वाढवू या, ही कौटुंबिक सहल आहे." दिवाणखान्यातून माझ्या आईचा आनंदी आवाज निघतो. मी एक कुटुंब का होऊ शकत नाही, हा सगळा दोष माझाच आहे का? मी डोळे घट्ट बंद केले आणि कशाचाही विचार न करण्याचा प्रयत्न केला, पण उद्या लवकरच येईल. आपल्या कुटुंबासाठी मन ाची हत्या करणारी आणि नुकतीच सहन करणारी ही मुलगी जेव्हा त्या व्यक्तीच्या दोषारोपाला बळी पडली, तेव्हा रडणे आणि रडणे ओसंडून वाहत होते. एका गरीब मुलीची गोष्ट.