"Hjálp! Um leið og ég reyndi að öskra tók ánægjan sem flæddi um mig styrk alls líkamans og ég gat ekki hreyft mig. Ég fķr frjálslega um borđ í lestinni. Reiko gat ekki kallað á hjálp og skítugur skíthæll varð henni að bráð. Reiði, ótti, niðurlægingartilfinning. Í hvert skipti sem ég fæ endurlit frá þessum degi finn ég fyrir ýmsum tilfinningum. Hins vegar var Reiko sjálf undrandi yfir því að ekki mætti gleyma ánægjunni sem grafin var á líkama hennar. Á þeim tíma, í daglegu lífi þegar eiginmaður hennar faðmaði hana ekki lengur, var Reiko örmagna í fyrsta skipti í langan tíma. Og Reiko ákveđur ađ fara aftur um borđ í lestina til ađ hugga sig viđ.