Coellos, levantareinos con responsabilidade. Nunha vella casa alugada que está a piques de colapsarse, vive un home que non é bo socializar e só pode perdoar o seu corazón aos coellos. Apenas fixo fin de encontro cos escasos ingresos que gañaba de ser criador de coellos e os aforros dos seus avós viúvos, pero un día pedíuselle un propietario que pagase o aluguer. Non podo levarme ben coa sociedade, non podo relacionarme ben cos demais. Non sei como facer un sorriso. Fun represaliado e ridiculizado pola humanidade de tal home, e vinme obrigado a apresurarme a criar coellos se tal cousa podía gañar cartos. Estrés e libido insatisfeita que se acumulan todos os días. O home segue alimentando delirios imposibles na súa mente próxima, e pensa na salvación. "Sobbing... Momo-chan, un coello bonito que só me ama. Gustaríame que foses humano. Entón podo facer o mellor posible". Era un desexo que non se podía cumprir. Con todo, cando o home mirou cara arriba, viu a unha moza de coelliño de pé cun sorriso na cara. É un soño ou unha ilusión? Non importa. Só quero durmir contigo nos brazos ata cansarme dela. Un home solitario que non pode construír unha boa relación cos humanos vive entre a realidade e a ilusión durante uns días como un díadream. Un rexistro da súa cría e parcialidade.