Eg koyrdi umleið tveir tímar úr Tokyo fyri at dekka venjingarleguna hjá sumoglímingarfelagnum á einum ítróttarháskúla í einum gomlum meistara. Tað var ein serstakt mannagongd "at vinna", við tí at tað vóru kvinnuligir limir, sum vandu eins væl og mannligir limir. Venjarin lærdi hugsanarháttin og segði, "Tá tú stendur á vøllinum, er tað týdningarmesta at arbeiða upp á tað uttan at missa málbráið." - Í praksis, undir serligari venjing, fær lærarin teg beinanvegin at høgguslokka, sum tú vilt, so sum íkorni, fingring og leikur. "Halt aftur! Føl tað ikki!" Venjarin klappar. Sveittur kroppur! Stór sveigjandi! Reyvin lyftur! "Áttu kvinnur ikki at verið áhugaðar í sumoglíming?"