Tað eru umleið 4 mánaðir síðani mín fyrsta AV útsjónd. Útsýnið av heiminum, sum enn stendur andlit til eina óbrúka støðu, vísa onga enda, og hennara arbeiði í einum ferðast, sum ikki gongur væl. Seinastu ferð segði eg henni, at hon hevði víst seg úr høgum møguligam, enn eg hevði ímyndað mær, og fekk ymisk svar, hennara rødd. "Eg kenni tað, sum eg bara fór at vera ørur/ør og lat meg fara. Eg eri glaður/glað, um tú//tygum rósti/rósti mær (laughs). - Hennara næsta pallinum, sum er vorðin vitandi um, at tað er ein ódn, sum svevur í henni, er ein ódn av climax eftir climax, og tað sær út til, at tað lættliga er farið upp um tíðina.