Tað eru nøkur ár síðani, eg misti mann mín. Eftir tað, giftist dóttir hennara, og Monami føldi, at ein byrða var lyfti av herðarnar. Dóttir mín og maður hennara komu væl saman, og eg hugsaði, at tað var um tíðina hjá teimum at vera ommubørn. Tó ljóðar ljóðið av dóttur síni og gleði virksemi, sum lekur út hvørt kvøld, sum lekur út av hennara ikki. Og Monami var stúrin um, hvussu góður sonur hennara var, og hon var í loyndum, og hon var í loyndum, og hon var í loyndum.