Í fyrstuni var tað bara stuttligt. Sonur mín segði mær, at mamma mín ikki var ein kvinna, og eg royndi at forføra hann. Sjálvandi, eg eri ikki álvarsamur/álvarsamur/álvarsamur. Tó kundi sonur mín ikki standa ímóti freistingini og skumpaði meg niður og gjørdi hann inn í meg. Eg var ikki ov dovin, og áðrenn eg visti tað, fór eg at biðja um tað. Og eg stoytti eina rúgvu av soni mínum í mína vagina. Tað var eitt parlag, sum byrjaði sum skemt, men eg angri tað ikki. Av tí at vit elska hvør annan/hvør aðra.