Eg dugi ikki at samskifta við vinir mínar í skúlanum, og sonur mín Ryusuke er heima. Maður mín hevur arbeitt og arbeitt einsamallur, og hevur brúsu meg við kærleika, sum ikki sær út til, at hann ikki sær út aftur til familjuna. Ein dag, tá eg búði í lívinum, trúði hann á einum fittum soni, segði hann, at tað er mín foreldur, sum eg ikki havi tað gott. Eg var bilsin av brádliga, men tá eg sá son mín horn, segði eg, at eg fór at siga, "Only fyri nú, eg fari frá tí til son mín."