Ein kvinnulig mamma og ein filial dóttir. Mamma mín var píndur, sum var píndur, bukaður og undirmined av pápa mínum á einum dagliga grundarlag, hevði langt síðani brotið av tíðini. Í staðin fyri at eg græt og cudling við henni, var tað ein sirkul, sum eg fór upp í ein vin, sum bjargaði mammu míni. Meðan eg var lætt at síggja andlitið á mammu míni, tá ið hon vitjaði, bleiv familjan fastari og trongari, sum hon gjørdist meira og meira hugtikin av virksemi. Ein dag bukkaði mamma mín fyri mær, tí eg hevði púrasta brúk fyri tí, og eg beyð mær til ein mann, sum eg ikki visti, at eg ikki visti, at eg ikki visti Eg minnist ikki nógv um tað orsakað av pínu og tárum, men eg helt, at um tað fór at bjarga mammu míni, hevði tað verið bara einaferð. Nakrar fáar mánaðir seinni bukkaði mamma mín høvdið aftur og hugdi umbering. "Latið okkum vera glað saman hesa ferð við hesum pengunum," klemmaði mamma mín meg, tók í pengarnar, sum hon fekk, og fór frá mær. Meðan eg hugdi at høvdinum, var eg heilabløðing um kroppin hjá einum gomlum manni, sum eg júst hevði hitt. "Hetta er einasti mátin at fara, mamma," segði hon, lat hurðina aftur og ganga avstað uttan at hyggja aftur. Tá ið gentan, sum drepur hjarta hennara fyri sake av familjuni og bara tola brotið av tíð, succumbs til mannin hjá manninum. Søgan hjá eini fátækari gentu, sum verður brúkt av vaksnum, sum eru ov scummy.