Mamma mín misti pápa sín tíðliga og lyfti meg og beiggja mín við sínum egnu hondum. Tað var fyri tveimum árum síðani, at mamma mín fekk staðfest sjúkuna. Tað hendi beint eftir, at eg var góðtikin á einum universiteti í Tokyo og byrjaði at búgva einsamallur/einsamøll. "Eg havi sett í starv, hvat eg kann gera, so takk fyri mær um nakað," segði hon, at hon kundi ikki geva upp á hennara dreym. Hvat var fitt við meg, tá eg tók meg aftur、... Hann var ein maður við konu og børnum.