Á lærda háskúlanum hjá mær kom heim við tveimum dreingjum, Hiroshi, sjeikurin, sum byrjaði at ganga saman í sama sirkul, og Takuya, sum eisini var ein maður í sirkul. Tá ið eg spurdi, segði hann, at hann hevði savnað seg í kamarinum hjá dóttur síni at tosa um skúlan, sum var nærkast. Ayano, ein jagstraði einasta mamma, tók ímóti ungum og fittum gestum við einum stórum smíli og serligum te góðgæti. Ta náttina, orsakað av søguni, dóttir mín gjørdi av at verða verandi.