Tá ið eg vaknaði um morgunin við einum timburmanni, Aizawa, eitt nakin starvsfólk, sum svevur við síðuna av mær! Hví? Eg skilji als ikki støðuna! Tað, sum eg segði mær, tá eg vaknaði, var skelkandi, at eg var álopin av rununi í eini veitslu! Men av onkrari orsøk, Aizawa, sum vanliga er óljóð, tykist glaður? Um longur høvdu vit eitt loyndarmál, sum eingin visti, og langt millum okkum var stutt.