Eg misti pápa mín, tá eg var ungur/ung, og eg havi búð saman við mammu míni alt mítt lív. Mamma mín hevði nógv um at vera við arbeiði hvønn dag, og eftir skúla, var hon altíð saman við sínum barndómi. Um eg var keddur/kedd ella pínu, lurtaði pápi mín altíð eftir mínum trupulleikum. Hann var fittur við meg, júst sum ein verulig pápi. Síðani ein dag, fimm ár eftir at gerast vaksin og giftist Kenichi, eitt kærleikssamband varð funnin. Meðan eg var ovfarin av einsemi, hvat kom til huga, var tað milda andlitið á Kenichi's.