Í einum einasta-mother húsliga, hevur sonur mín Takaki hevur verið immerur í arbeiði, síðan hann var barn, og eg havi gjørt hann einsamallan í langa tíð. Men mín barndómur er altíð við síðuna av mær. Hann var ein stórur stuðul hjá okkum og børnum. Hiroshi, sum hevur verið við eini slíkari familju, hevur nýliga kent seg løgið. Hvørja ferð hann er, kenni eg meg ein ótolandi gleði í at geva sær far um songina. Og í kvøld var eg ørur/ør og sýgur gleði, meðan hann svav.