Tað eru trý ár síðani, eg flutti til henda býin, og ein dag, tá eg búði eitt vanligt lív, men glaður/glað við manni mínum og soni mínum, eg knappliga kom heim úr handils. Eg viðgekk, at mín kærleiki var ein løgin drongur. Eg noktaði fólkaligur/fólkaligur, tí eg helt tað vera kalt, men eyðsýniliga var vinur mín. Ein vinur, sum av óvart helt, at hann hevði verið spott av okkum og børnum leyp á hann merci uttan so at hann var í ringum felag. Líka ofta, hvussu ofta eg bað um umbering, var eg ongantíð fyrigivin, og frá hasum degi. Hvønn dag... Dagarnir í endaligu sirkulnum eru byrjað.