Drekka veitslan dró seg í langa tíð, og hon var ov sein til tað seinasta tokið, so hon endaði við at vera heima hjá mær. Eg kenni tað als ikki, sum eg eri spentur/spent, og hóast eg altíð eri ørkymlaður/ørkymlað, "Hví hevur/hava tú//tygum álit á mær, tá ið tú/ert/eru í trupulleikum?" Tað er ein øðrvísi søga, um tú vilt vera hjá einum vini, men eg eri stjóri, so eg eri eyka varin.