Kaninir, eg fari at hækka teir/tær/tey. Í einum gomlum leigaðum húsum, sum er um at falla, býr ein maður, sum ikki er góður við at gera, og kann bara fyrigeva hjarta sínum til kaninir. Hann fekk nóg illa endar við mær, at hann hevði gjørt av at vera ein kanin, men ein dag var hann biðin um at gjalda leigu. Eg skilji ikki væl saman við samfelagnum, eg dugi ikki væl at gera onnur. Eg veit ikki, hvussu eg skal smíla. Eg var reprimand og spott fyri mannaættina hjá einum slíkum manni, og eg var noyddur/noydd at skunda mær at útvega kaninir, um tað var eitt sovorðið, sum kundi vinna pening. Stress og ikki nøgdur libido, sum samlast hvønn dag. Maðurin heldur fram at nurture ógjørligt í sínum aftur, og hugsar um salvation. "Sobbing. Mammao-chan, ein fittur kanin, sum elskar meg bara. Eg vildi ynskt, at tú/vart/vóru menniskja. So kann eg gera mítt besta." Tó, tá maðurin hugdi upp, sá hann eina kanin gentu, sum stóð har við einum smíli á andlitinum. Er hetta ein dreymur ella ein villingarsjón? Tað hevur einki at siga. Eg vil bara sova saman við tær í ørmum, til eg eri troyttur/troytt av tí. Ein einsamallur maður, sum ikki dugir at byggja eitt gott samband við menniskju, sum býr millum veruleika og villingarsjón í nakrar dagar sum ein dagdrongur. Eitt met av sínum upp og partvíst.