Sum skrivstovu arbeiði havi eg eitt loyndarmál, sum eg ikki kann siga nøkrum tað. - Hon hevði nógv um at vera og hevði lyndi til at savna trýsti og kynsligt ynski, og meðan hon var í ferð við at fara úr fyritøkuni og helt fram at fara til Pinsaro. - Hon kennir seg sekan, men tá hon druknar í stakkillum og gleði og kann ikki steðga hesum at gera, ein dag, sum stjóri hennara spyr hana um tað. - um tú sigur mær, at støðan er, fari eg at fáa eitt óvæntað uppskot, tá eg gevi tær tað í staðin. Eg helt tað vera skemt, so eg fór av skrivstovuni dagin eftir.