Sonur mín stardi, sum um hann væntar okkurt. Eg gleði meg bara ikki at bíða. Eg ivist í, um maður mín ikki hevur lagt tað til merkis. Og tá tú hoyrir, at persónurin er "Eg komi," er tað eitt tekin at byrja. Í tí løtu var sonur mín, sum longu hevði reist meg. Eg skilji, at hetta er ófyrirgeviligt. Men um eg var biðin um at gera tað við slíkum áhugi, hevði eg ikki verið førur/før fyri at vera mamma. Og í løtuni, tá maður mín ikki er í nánd, vilja vit seta okkum í samband so leingi sum gjørligt, og vit eru lík.