Ein dag kom sonur mín við vini sínum Kosuke. Mariko, mamma hennara, sum keddi seg hvønn dag við ongum, var hug at síggja, at hon hendi at síggja, og royndi at eta ein bita fyri at drepa tíð. Líka ofta, hvussu ofta eg gjørdi tað, kundi eg ikki standa ímóti hansara óbrúki, sum ikki passaði, og eg helt fram at vera raped óteljandi ferðir. Av tí at tá er Kosuke, sum hevur verið hugtikin av vaksin, sum oozes út, vitjar hana hvønn dag frá hasum degi. Tó, Mariko, sum føldi limitin av botninum, uttan so at hann endiliga hevði hug.