Hetta er eitt loyndarmál, sum tú ongantíð fert at gloyma. Í dag var ein lítil hátíðarhaldið heima, og maður mín var hildin av Makoto Kun, ein floksfelaga úr skúlanum. Ímeðan tosaði eg einsamallur/einsamøll við Makoto Kun, viðgekk hann knappliga við meg. Hjarta mítt varð skelkað av kærleikanum og skuldarkenslu, sum vardi fyri fyrstu ferð í langa tíð. - eg var tikin av varrum mínum uttan at vita, at hansara tankar ikki fóru at steðga, og tað var tað, at eg ikki kundi halda á, at eg ikki kundi halda uppat við mínum brennandi ynski.