Eg var ættleiddur/ættleidd, tá eg var ungur/ung, og eg kenni ikki míni veruliga foreldur. Pápi mín var fittur og vaks meg sum eina veruliga dóttur. Ein dag setti pápi mín knappliga í samband við meg at siga, at hann vildi hitta meg. Eg var sera stúrin, men eg valdi at hitta. Pápi mín, sum vildi búgva hjá mær, og pápi mín, sum búði einsamallur, hóast hann noktaði, var stúrin um meg og vitjaði mítt hús. Hatta var byrjanin til sorgarleikurin.