Kaninir, eg fari at hækka teir/tær/tey. Í einum gomlum leigaðum húsum, sum var um at falla, var ein maður, sum ikki var góður í sosialum. Impatience og stríð, sum ikki kunnu relate væl til samfelagnum, ein kensla av einsemi, sum tár, kynsligt ynski, sum ikki er nøgdur. Maðurin helt fram at menna ógjørligt í sínum klárum hjarta, og hann hugsaði um tað at leita eftir salvation. "Sobbing. Mammao-chan, ein fittur kanin, sum elskar meg bara. Eg vildi ynskt, at tú/vart/vóru menniskja. So kann eg gera mítt besta." Men tað gjørdist veruligt. Tá ið maðurin hugdi upp, sá hann mammu, sum hevði transform til eina kanin, sum stóð har við einum smíli á andlitinum. Ein fittur kanin, sum elskar seg sjálvan. Einsamallur var væntað at lekjast. Tó, til síðst selur maðurin mammu fyri pengar. Ein maður, sum líður av skuldarkenslu og angra, hjálparleysur. Men aftur undur hendi. Ein kanin kom framman fyri mær. Tað var síðsta dóttir mín, Monaka. Hondina á einum manni kemur út til at smílast. Er hetta ein dreymur ella ein villingarsjón? Tað hevur einki at siga. Eg vil bara sova saman við tær í ørmum, til eg eri troyttur/troytt av tí. At liva millum veruleika og villingarsjón. Ein dagdrongur, sum ein einsamallur maður vildi hava. Eitt met av sínum upp og partvíst.