Eg eri eitt sindur greitt, men eg eri hildið av eini vøkru skrivstovu. Tá ið eg fari heim, eri eg ein stúrin persónur, sum slær meg við trýsti, sum hevur samlað seg til arbeiðis. Fyri at fremja vónbrot, hvønn dag ert tú vandi fyri tínum/tykkara/tygara dám! Eg eri tann einasti/einasta, sum kennir hana soleiðis! Tað er nógv arbeiði, men eg fari at verða verandi her eina tíð, tí eg eri keddur/kedd uttan meg.