Eg arbeiði yvir, og eg fari altíð av skrivstovuni beint áðrenn tað seinasta tokið. Tað er eitt hálvt ár síðani, at eg giftist, og maður mín sigur, at hann vil vísa abba sínum, so skjótt sum gjørligt, men eg hevði ikki so mikið sum ráð til at svara innbjóðingini. Maður mín, sum eg ikki sá, segði, "Hví fert tú ikki til ein mass?", eg gjørdi av at fara til eitt mass, sum eg júst hevði latið upp í grannalagnum. So skjótt sum eg var liðugur/liðug við móttøku og tók ein slurk av drykkinum, sum var borðreiddur, brendi kroppurin hjá mær. Líkið, sum er vorðin viðkvæmur, tykist at vera daunting bara við at vera nort.