Uttan iva var eg enntá andstygd av romantiskam tá. Drongurin hjá mær dugir at arbeiða, hann er fittur, og hann fer at giftast við mær onkuntíð. Eg ímyndaði mær hatta. Og kortini. Og kortini. Eg fái meg ikki at trúgva, at eg fari at oyðileggja tað sjálvur/sjálv. Ein handilsferð við einum treki, sum ikki er til. Ein sjeik, sum lurtar eftir slíkum stúrir. Eg skuldi longu havt gjørt av, hvønn/hvørja/hvørja/hvørt skal velja. Kynsligt samband við stjóran hjá stjóranum var meira enn nóg mikið at koyra meg øran sum ein óbúgvin persónur.