"Help! Í tí løtu royndi eg at skríggja, so skundaði mær, at skundaði mær burtur úr øllum mínum kroppi, og eg kundi ikki flyta meg. Í tokinum fór eg av óvart umborð. Reiko kundi ikki ringja eftir hjálp, og hon var á einum skitnum ●. Anger, ótta, kenslur fyri eyðmýkjandi. Hvørja ferð eg havi eitt flashback av hasum degi, kenni eg meg fleiri kenslur. Tó, á hinari hond, reiko seg sjálva var ørkymlaður, at gleðin var á kroppinum, kundi ikki vera gloymt. Tá var tað í dag, tá maður hennara ikki longur klemmaði hana, Reiko var útlúgvaður fyri fyrstu ferð í langa tíð. Og Reiko ger av at fara aftur í hatta tokið aftur fyri at gerast ein ugga fyri.