Makoto, tann einasti sonur, sum vaks upp í eini einasta familju, var ikki góður við at virða sína egnu vilja, tí hann var ov fittur, og har var ein partur av honum, sum var smæðin. Ein dag var Makoto vitni til eina leikmyndi, har hann varð happaður av sínum brotsverkum. Eg var lætt at boða frá tí í skúlanum beinanvegin og var týttur, men mínir floksfelagar, sum hildu á mær, sum var á næsta máli. Líka ofta, hvussu ofta tú biður um umbering, verður tú ikki fyrigivin, og frá hasum degi, so er tað, at tú/fert/fara at byrja.