DFE-075: የጥንቸል ጎጆ ሴንሺ ሞናካ

ጥንቸሎች፣ ኃላፊነት የሚሰማቸው ናቸው። ሊፈርስ በነበረ አንድ አሮጌ የተከራየ ቤት ውስጥ አንድ ሰው በማኅበራዊ ኑሮ ጥሩ ያልሆነ ሰው የጥንቸል ዝርያ ሆኖ ይኖር ነበር ። ከህብረተሰቡ ጋር በደንብ ሊዛመድ የማይችል ትዕግስት ና ግጭት፣ ራስን የሚያለቅስ የብቸኝነት ስሜት፣ የማይረካ የወሲብ ፍላጎት... ሰውየው በንጹህ ልቡ ውስጥ ፈጽሞ የማይቻሉ ማታለያዎችን ማምጣቱን ቀጠለ፣ እናም መዳንን ፍለጋ አሰበበት። "ለቅሶ... ሞሞ-ቻን፣ እኔን ብቻ የምትወድ ቆንጆ ጥንቸል። ምኞቴ ሰው ነህ ከዚያም የተቻለኝን ሁሉ ማድረግ እችላለሁ። ሊፈፀም የማይችል ምኞት ነበር። ይሁን እንጂ ይህ እውነት ሆነ ። ሰውየው ቀና ብሎ ሲመለከት፣ ወደ ጥንቸል ልጅነት የተለወጠችው ሞሞ ፊቷ ላይ ፈገግታ እያየች እዚያው ቆማ አየ። ራሱን ብቻ የሚወድ ቆንጆ ጥንቸል። የብቸኝነት ስሜት መፈወስ ነበረበት ። ይሁን እንጂ በመጨረሻ ሰውየው ሞሞውን በገንዘብ ይሸጣል። በጥፋተኝነትና በጸጸት የሚሰቃይ፣ ረዳት የሌለው መከራ ... ይሁን እንጂ እንደገና ተአምራቱ ተፈጸመ ። አንዲት ጥንቸል ከፊት ለፊቴ ታየች ። የሞሞ የመጨረሻዋ ሴት ልጅ ሞናካ ነበረች ። ፈገግታ ወዳለበት ውድ ጥንቸል የሰው እጅ ይዘረጋል። ይህ ሕልም ነው ወይስ የተሳሳተ? ምንም ችግር የለውም. እስኪደክመኝ ድረስ እቅፍ አድርጌ ከአንተ ጋር መተኛት እፈልጋለሁ ። በእውነታና በማታለያ መካከል መኖር። አንድ ብቸኛ ሰው በሐሳብ መመኘት። ስለ መራቢያውና ስለ አድልዎው ታሪክ ይዘገባል።